Allerzielen: een dag om te delen

Vroeg of laat krijgt iedereen te maken met het mysterie van de dood. Wanneer iemand doodgaat van wie we houden, is er eerst vooral rouw. Pas later beseffen we dat we getuige waren van een leven dat wij liefhadden. Door dat geleefde leven te vieren, kunnen we de inspiratie, het gedachtegoed en de betekenis van onze overledenen levend houden. De doden niet verzwijgen maar vieren om wie ze waren en wat ze te vertellen hebben.

Allerzielen is van oudsher een katholieke traditie. Men bidt voor de overledenen, brandt kaarsen en legt chrysanten op de graven. In landen als Polen, Mexico, Spanje en Italië, is het Allerzielenfeest op 2 november méér dan een grafbezoek met bloemen. Allerzielen wordt er gevierd met eten en drinken en het maken van muziek. In Polen zijn de begraafplaatsen een zee van kaarslicht. Ook al staat Allerzielen te boek als een katholiek feest, het is veel universeler. Het feest is overgenomen van de Kelten die de duisternis en daarmee de dood wilden bezweren.

Bron: www.allerzielenalom.nl

Vandaag is het allerzielen. Een dag om stil te staan bij de mensen die niet meer in dit leven zijn. Een dag om stil te staan bij het gemis, het verdriet, de pijn. Dit kun je natuurlijk in je eentje doen, maar dat verandert niet veel ten opzichte van de andere dagen van het jaar. Allerzielen is bij uitstek een dag om te delen. Het delen van je verhaal over een voor jouw dierbaar iemand. Want delen helpt om te helen.

Ik zelf ben vandaag naar de begraafplaats geweest om een bezoek te brengen aan het graf van mijn opa en oma en het graf van mijn broertje. Er is wel een gevoel van gemis, maar vooral van dankbaarheid. Zij zijn alle drie op hun eigen wijze nog steeds heel aanwezig en dichtbij.

Mijn oma komt regelmatig voorbij fladderen in mijn gedachten als ik een wit/geel vlindertje zie. Mijn opa is er altijd als ik het even niet meer weet. En mijn broertje, tja, ik heb mijn broertje nooit gekend, want hij stierf voordag ik geboren werd. En toch mis ik hem. Ik weet dat hij heel dichtbij is. Als ik me alleen voel is hij degene die me troost.

Vanavond maak ik het nog even stil en steek ik een kaarsje voor ze op.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.