Wie zijn eigenlijk onze helden? De grijnzende winnaars van schitterende trofeeën en bokalen die op de voorpagina’s van onze kranten prijken. Of de talentvolle performers die doorstrijden tot de laatste ronde, om voor volle zalen uit te blinken. Ik zie bij het artikel geen beelden van heldhaftige reddingsacties die normaal gesproken de aandacht van journalisten krijgen.
Ik zie eenvoudige mensen die iets bijzonders doen voor een ander. Vastgelegde, liefdevolle ogenblikken, die veelal anoniem blijven. Een motorrijder die is afgestapt om een oude man te helpen oversteken. Een stomerij met de tekst op de deur dat mensen die werkloos zijn en een sollicitatiegesprek hebben gratis hun kleding kunnen laten stomen. En iemand die de moeite neemt om naast een gehandicapte bedelaar te knielen om hem brood te voeren.
En toen raasde Haiyan over de Filipijnen.
Via de televisie en online worden we overspoeld met beelden van het rampgebied, van de nood die er is, van de ingepakte lijken en van de plunderende gewapende bendes. Het lijkt er op alsof de hele wereld plotseling is ondergedompeld in een verstikkende duisternis. En tussen al die pijnlijke noodkreten en verslagen blikken zie ik ineens een filmpje van een weeshuis in het getroffen gebied. Het draagt de titel: ‘Ze lieten het echte Filipijnse karakter zien.’ Ik luister naar het aangrijpende verhaal van kinderen die de storm hebben overleefd. Ze zijn op het dak geklommen en hebben elkaar vastgehouden alsof ze één grote familie waren. Het is een verhaal dat nieuwswaardig is. Maar achter deze krachtige en liefdevolle reddingsactie gaan ontelbaar veel kleine mooie momenten schuil, die hun voedingsbodem vinden in noodsituaties. Want mensen hebben elkaar nodig om te overleven.
Als de eerste schrik verdwenen is en de zon weer aan de horizon verschijnt, beseffen we hier in Nederland, dat ook dit de wereld is waarin wij leven. We openen ons hart en storten onze laatste centen op giro 555. Ik zie berichtjes van kinderen die lege flessen inzamelen en hun eigen spaarpot legen voor mensen in nood aan de andere kant van de wereld. Het is alsof er een oppervlaktegolf van liefde over de planeet rolt, die met haar rimpelingen mensen dichter bij elkaar brengt.
Op Facebook kom ik een uitspraak tegen van de Vlaamse filosoof Herman de Dijn: ‘Echt belangrijke mensen zijn mensen voor wie belangrijk zijn niet belangrijk is.’ Zijn dat dan echte helden?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten