Na de Sabat gaan Maria en Maria Magdalena naar het graf toe. Ze willen graag nog even dicht bij Jezus zijn en in stilte afscheid nemen. Ze zien een grote steen die de ingang van het graf verspert en links en rechts staan twee gewapende mannen. Erg dichtbij kunnen ze helaas niet meer komen. Op een afstandje gaan ze zitten om te bidden. Zo zwart en duister als die berg is, zo zwart en duister lijkt het leven te zijn, denkt Maria. Maar langzaam komt de zon vanachter de berg tevoorschijn en zorgt voor een gouden rand die de wereld lijkt te omstralen. Maria zucht diep, ze weet het, ze is niet alleen. Hij heeft haar beloofd dat het allemaal goed komt.De vrouwen schrikken als plotseling de aarde begint te beven. Voor hun verschijnt een engel. Zijn verschijning is zo wit als sneeuw en hij straalt een Goddelijk licht uit. De engel rolt de steen die voor het graf ligt opzij. De bewakers die bij het graf staan, slaan op de vlucht. De vrouwen blijven, verstijfd van angst, zitten. Zou hij dan toch…
De engel draait zich naar hen om en zegt: ‘Wees maar niet bang. Met een wijzend gebaar zegt hij ‘Ga maar naar binnen.’ De vrouwen staan op en lopen het graf in. Het is er pikdonker en ze knijpen hun ogen dicht om aan het donker te wennen. Maar de engel zegt: ‘Open je ogen maar, wat je gelooft is waar.’ Maar ze zien niets. Het graf is leeg. Er liggen alleen nog wat windsels en een keurig opgevouwen linnen doek. ‘Maar… waar is hij? vraagt Maria Magdalena. Ze draait zich om naar de engel, maar ziet dat hij verdwenen is. En uit de hemel klinkt een stem die zegt: ‘Zie...wat onzichtbaar is’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten