In de tuin van Getsemane (The Passion deel 3)

Na de maaltijd lopen ze gezamenlijk naar de tuin van Getsemane. Behalve Judas, die is inmiddels zijn eigen weg gegaan. De tuin ligt midden in de stad tegen een helling. Het is een ware oase van rust tussen de drukke straten van Jeruzalem. Hier hoor je de krekels kraken en kun je uren staren naar de hemel. Maar Jezus heeft geen oog voor de sterren, hij is terneergeslagen. Er zijn van die momenten dat de onzekerheid hem overvalt en dat hij het zelf ook niet meer weet. Niemand begrijpt wat er moet gebeuren. Heel soms heeft hij het gevoel dat hij niet helemaal alleen is. Vorige week nog, toen Maria Magdalena zijn voeten waste met haar tranen en ze daarna zalfde met kostbare olie. Zou zij hem wel begrijpen?
Of zijn eigen moeder, Maria. Hij denkt terug aan hun ontmoeting, een paar dagen geleden. ‘Ik moet gaan’, had hij gezegd. ‘Ik weet het’, had zijn moeder geantwoord en hij had gezien hoe een traan over haar wang rolde. ‘Ik weet dat je moet gaan. Maar ik wil niet dat je gaat. had ze gezegd. En ze had hem omhelsd en hij had haar getroost.
‘Blijf bij me. Blijf alsjeblieft bij me’ had ze hem gesmeekt.

Jezus zit alleen met zijn rug tegen een olijfboom. Hier in de tuin van Getsemane kan hij rustig bidden. Zijn leerlingen zitten een eindje verderop. Ze hadden beloofd de wacht te houden, maar vanaf hier ziet Jezus dat ze allemaal in slaap zijn gevallen. Hun heldhaftige beloftes over vriendschap en bescherming zijn opgeslokt door zoete dromen.
Hij voelt de spanning door zijn hele lijf als hij denkt aan wat hem te wachten staat. Er zit een knoop in zijn maag en hij betrapt zich er telkens op dat hij zijn kaken hard op elkaar klemt. Zijn slapen bonken in zijn hoofd, zijn rug voelt vermoeid en zijn benen zijn zwaar. Gek, want een paar weken geleden was hij er nog van overtuigd dat hij dit echt zou kunnen. Maar nu, nu het moment steeds dichterbij komt…
Jezus sluit zijn ogen en bid: ‘Vader, als het kan, zeg dan dat ik niet hoef te lijden.’
‘Maar doe wat u wilt en niet wat ik wil.’
Wat zou het fijn zijn als er nu wat bemoedigende woorden uit de hemel zouden komen, maar het blijft stil, zo stil. Juist nu Jezus zijn Vader zo hard nodig heeft, is het stil. Heeft zelfs God hem verlaten?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.