‘De man die mij gaat uitleveren is vlakbij’.
Daar staat Judas. Met achter hem tientallen mannen met fakkels, knuppels en zwaarden.
Gedachten schieten onrustig door zijn hoofd. Nu kan hij niet meer terug. Wat zullen ze met Jezus doen? Een tijdje gevangen houden, meer kan het toch niet zijn. Of zou deze daad echt tot zijn dood leiden? Maar dat is dan toch niet mijn schuld. Ik zorg er alleen maar voor dat hij wordt opgepakt. Ik ben toch niet verantwoordelijk voor wat ze verder met hem van plan zijn? Verdomme, waarom is het ineens allemaal zo gecompliceerd geworden.
Judas loopt naar Jezus toe en kijkt hem aan. Hij is nerveus en zijn mond trilt. Hij twijfelt…
Maar Jezus zegt: ‘Jij bewijst mij een dienst en ik jou, meer vraag ik niet. Geef mij je angst, ik geef er hoop voor terug.’
Judas buigt zich langzaam voorover naar Jezus en geeft hem een kus.
En Jezus fluistert in zijn oor ‘Ik wist het al, dit is mijn dag vandaag.’
Maria Magdalena staat samen met de andere vrouwen een eind verderop in de tuin. Dichtbij genoeg om te zien wat er allemaal gebeurt, maar goed verscholen tussen de struiken om niet gezien te worden. Ze hebben Judas met zijn gevolg door de straten zien lopen en zijn hen gevolgd. Nieuwsgierig zijn ze naar wat er gebeuren gaat, want er hangt al een tijdje iets in de lucht. Ze voelen wel, dat het best eens slecht af zou kunnen lopen, maar weigeren stuk voor stuk om de hoop op te geven. Ze koesteren de hoop dat Jezus zich ineens bedenkt en zorgt voor een spectaculaire actie, zoals hij in het verleden vaker heeft gedaan. Als er iemand plotseling een held kan zijn, dan is hij het wel. Maar Maria Magdalena weet niet wat ze ziet. Laat hij zich nou werkelijk inrekenen? Zonder verzet? Steeds meer vragen spoken door haar hoofd.
Wat gebeurt hier allemaal? En wat gebeurt er met haar?
Waarom voelt ze zo’n onbekende liefde voor deze man?
Hoe kan ze van hem houden, hij lijkt zo onbereikbaar?
Wat had haar bezield een paar dagen geleden? Ze had zijn voeten gewassen met haar tranen, ze afgedroogd met haar haar. En ze vervolgens met kostbare olie gezalfd.
Zal ze de man die ze werkelijk liefheeft, nu voor altijd kwijtraken?
De mannen blijven zwijgend achter. Verslagen. Nog niet in staat om te verwerken wat er zojuist is gebeurd. Het ging ook allemaal zo snel. Ineens staan ze er alleen voor. Maar Petrus staat op en zegt ‘Dit is niet het einde, we zullen doorgaan’‘Maar hoe dan? vragen de anderen. ‘Kunnen we hem nog bevrijden? Heb je een plan?’
Maar Petrus zwijgt, hij heeft geen plan, maar dat komt nog wel. Hij staat op en loopt richting het paleis van de hogepriester. Hij zal ervoor zorgen dat ze door zullen gaan. Met of zonder Jezus. Had hij niet gezegd dat ze moesten loslaten en door moesten gaan met wat hij hen geleerd had? De mannen volgen hem en als strijders met een nieuw doel trekken ze door de straten.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten