13 februari 2012

Liefde in de meest essentiële en pure vorm

Lieve Franciscus,

Het is al februari en de winter leek hier bijna voorbij, toen het toch nog begon te sneeuwen en vriezen. En wat hebben we genoten van de mooie plaatjes, die de natuur dan vrijgeeft. De maagdelijke witheid van sneeuw maakt elk perspectief op de wereld lichter. Het deed me denken aan hoe jij keek naar de wereld om je heen. Jij schreef over broeder zon en zuster aarde. Je noemde, naast alle mensen om je heen, zelfs de dieren en planten je broeders en zusters. Maar wat kunnen wij met die gedachtengang in onze tijd?


Allereerst gaat het volgens mij over de liefde en mededogen voor iedereen die je op je pad tegenkomt. Als de onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je eigen broer of zus. Omdat hij of zij zo eigen is. Dat is niet makkelijk, om in ieder mens een gelijke te zien. Aan de andere kant vind ik het wel een mooie gedachtengang, dat je in ieder mens een spiegelbeeld van jezelf kunt zien. Wat je opvalt in de ander zegt over het algemeen meer over jou, dan over die ander.

Maar jij noemde alle aspecten van de natuur een broeder of zuster. De dieren, de planten en de sterren en planeten. Gaat het hier dan om dezelfde liefde? Zegt het iets over de manier waarop zij met onze natuur en moeder aarde omgaan? Ik denk het wel. Wij zijn een onderdeel van een grote kringloop die zich manifesteert in alles wat groeit en bloeit. Op hoeveel manieren hebben wij als mensen die kringloop al verstoort? Ik moet denken aan het lied uit The Circle of Life uit de disneyfilm The Lion King. 

From the day we arrive on the planet 
and blinking step in to the sun 
there`s more to be seen then can ever be seen 
more to do 
than can ever be done 

Some say eat or be eaten 
Some say live and let live 
But all are agreed as they join the stampede 
you should never take more than you give

Wij zijn, als mensheid, nog niet zolang op deze aarde en maken deel uit van een kringloop die al miljoenen jaren aan de gang is. Als je beseft dat je een kleine schakel bent in iets dat veel groter is, dan is het makkelijker om minder te nemen, dan te geven. Onze consumptiemaatschappij heeft de mens bovenaan de piramide gezet. Maar is die plek wel terecht? Als je de piramide in de cirkel van het leven zetten dan staan we met z'n allen op een puntje aan de rand. Jij leert ons om ook de rest van die cirkel te benaderen met een broederlijke of zusterlijke liefde!

Het gaat dus weer over de liefde! Dank je wel, dat je ons eraan herinnert, hoe jouw grote voorbeeld Jezus ons leerde, hoe we kunnen liefhebben in de meest essentiële en pure vorm die er is.

Veel liefs,
ArtemisiA



Deze brief is een onderdeel van de serie Brieven aan Franciscus van Assisi.
Klik op de link om alle brieven te lezen.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.

1 opmerking:

  1. Beste Franciscus,
    Jij zag in alles de afspiegeling van de Allerhoogste, de hand van God. Alles is met alles verbonden. Die verbondenheid vraagt respekt voor al het andere.
    Hoe waar is die conclusie!
    Hoe moeilijk is het om altijd daar naar te leven!
    Als ik in de natuur ben dan kan ik intens genieten van een lekker ruikende bloem, een glimmende steen, de zang van een vogeltje, de overweldigende kleuren om mij heen. Ik word stil en voel hoe het mysterie mij helpt het geloof te aanvaarden als een kosmische waarheid waar de Allerhoogste zijn plaats heeft.
    Als ik met mensen om ga, wordt het soms moeilijker.
    Niet iedereen is altijd even aardig en behulpzaam. Het lukt mij niet altijd om door de botte opmerkingen heen te kijken en de onbegrijpelijke gedragingen te plaatsen en accepteren.
    Ik wend mij af: gekrenkt, boos, onbegrepen, geïrriteerd.
    Het kan even duren voor deze gevoelens minder prominent zijn en ik tot rust kom.
    Soms lukt het niet om elkaar weer te vinden in woord en gebaar. Dat lijkt verkeerd. Toch voel ik, uiteindelijk, ruimte om met mededogen de ander aan te voelen en samen deel te zijn van Het Grote Geheel. Ook al spreek je elkaar niet.
    Die verbondenheid ervaar ik dan heel spiritueel waarbij aanwezigheid of afstand er niet eens toe doet. En soms is die verbondenheid er gewoon, ook al lijkt het dat we nog "ruzie" hebben.
    De overwinning van mijn emotie en het inzicht geeft dat ik alle schepselen als broeders en zusters zie en ze draag zoals ik zelf gedragen zou willen worden.
    Zo is de circel weer rond.
    Koen

    BeantwoordenVerwijderen