Glimlach van een engel

Vandaag heb ik iets bijzonders meegemaakt. Ik was vanmorgen al vroeg op pad met de trein, om op tijd in Utrecht te zijn voor een afspraak. Het was best koud: -14 graden. Ik had mijn handschoenen aan en baalde ervan dat ik er niet aan gedacht had om een muts op te zetten toen ik naar het station liep. De trein had vertraging; een grote hoeveelheid mensen had zich verzameld op het perron. Ik moest zeker nog tien minuten in de kou wachten en bedacht dat het in de AH to go vast warmer zou zijn. Ik was niet de enige die dat bedacht had, maar er hing een gemoedelijke sfeer.


Eenmaal in de trein was ik in een mum van tijd opgewarmd. Heerlijk. Vreemde gewaarwording is het altijd om met zoveel mensen om je heen in een kleine ruimte te zitten, terwijl iedereen zich ergens anders bevindt. De meeste mensen zitten met hun ogen dicht een beetje te dommelen. Anderen zitten voor zich uit te staren, duidelijk met hun gedachten ergens anders. Een paar fanatieke vroege vogels zit achter een laptop te werken en dan zijn er ook nog een aantal die muziek luisteren, een spelletje spelen, hun mail checken of even twitteren via de smartphone. Ik besluit iedereen denkbeeldig een beetje liefde te geven.

Tegen de tijd dat we mijn eindstation binnenrijden sta ik op en loop, de hele coupee door naar het balkon dat het verst bij mij vandaan ligt. Eerst een tussendeur door, langs ingeklapte fietsen, laptoptassen en koffers. Na enige moeite bereik ik de deur naar het balkon van de trein. Ik sta daar heel even voor me uit te staren totdat de trein stil staat, als ik ineens iemand op mijn schouder voel tikken. Een oudere man met wit haar geeft mij mijn handschoenen aan, zonder iets  te zeggen. Het enige wat hij doet is glimlachen. Ik kijk hem aan en bedank hem vriendelijk en verbaasd tegelijk. Vervolgens zie ik hoe terugloopt, helemaal naar de andere kant van de coupe, over fietsen, tassen en koffers, om door de deur naar het volgende deel te gaan en daar weer op zijn plaats te gaan zitten.

Wat onvoorstelbaar veel moeite voor een vreemde die zijn handschoenen laat vallen! Er zijn niet veel mensen die net als deze man zouden reageren. Een vriendendienst voor een wildvreemde.

Ik heb hem in gedachten nog duizendmaal bedankt!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.