Rechtsomkeer

In Chartres in Frankrijk staat een prachtige vroeg-gotische kathedraal, gebouwd in de 13e eeuw, ter verering van de maagd Maria. De kathedraal is beroemd om haar enorme gebrandschilderde ramen en om een bijzondere tekening in de vloer van deze prachtige kerk. Een enorm labyrint bevindt zich op één van de twee assen van de kerk. Meestal staan de stoelen er gewoon overheen, maar soms wordt er ruimte gemaakt om het labyrint tevoorschijn te laten komen. Omringt door kaarslicht, is het op zich is al een indrukwekkend gezicht.


Pelgrimage
De doorsnede van het labyrint is zo'n 14 meter. Je kunt er aan de westkant inlopen en een weg volgen die na vele omzwervingen eindigt in het centrum van de cirkel. Men vermoed dat dit labyrint in de 13e eeuw werd gebruikt als alternatief voor een pelgrimage naar Jeruzalem. De weg door het labyrint zou kunnen staan voor de weg die elke Christen gaat: uit de dood naar het leven, een levenslange weg van omvorming en bekering, de weg naar het hemelse Jeruzalem. Het daadwerkelijk gaan van de weg door het labyrint krijgt dan de functie van inwijding en van meditatie, van bezinning en boetedoening. Maar al veel eerder in de geschiedenis, tot 6000 jaar geleden, komen we gelijksoortige afbeeldingen tegen. Vaak vormen zij de basis van een bijzonder ritueel.

Dansend door het leven
Twee weken geleden heb ik zelf een labyrint gelopen. Het was een hele bijzondere ervaring. Het lopen van het labyrint was voor mij een soort afspiegeling van het leven zelf. Je zet telkens twee stappen naar voren en dan weer één stapje terug. Wanneer je op de smalle paadjes je stappen zet dan merk je, dat als je het heel voorzichtig en langzaam doet, het eigenlijk heel lastig is om je evenwicht te bewaren. Ik ontdekte dat het heel prettig was om als het ware dansend de weg te volgen in mijn eigen tempo en op mijn eigen ritme.

Ruimte geven

Wanneer je iemand tegenkomt kun je niet zomaar langs elkaar stappen. Dan moet je contact maken om samen de passerende stap te zetten in een soort van harmonie, zodat geen van beiden zijn evenwicht verliest. Tijdens het lopen van het labyrint kom je verschillende mensen, vele malen tegen. En telkens moet je er samen het beste van maken, elkaar respecterend en ruimte gevend. 

Levensfases
Er zitten heel veel bochten in de weg van het labyrint. Een kwestie van omdraaien en doorlopen, zou je zeggen. Maar dat is denk ik de grootste uitdaging van het labyrint van het leven. Het is zo makkelijk om je vast te houden aan een bestaande, veilig voelende situatie. Zeker als het je brengt wat je nodig hebt in termen van geld, status en waardering. Maar als je lang dezelfde kant op blijft lopen en niet wilt omdraaien en loslaten, kom je stil te staan. Dan stokt alles en krijg je het gevoel van is dit het nou? In de natuur staat niets stil. Alles beweegt en past zich voortdurend aan. Omstandigheden veranderen, cycli zorgen voor geboorte, sterven en wedergeboorte. De seizoenen zorgen voor een eeuwigdurend ritme van vernieuwing.

Loslaten
Een paar maanden geleden zag mijn leven er heel anders uit. Ik ben moeder van twee kleine kinderen en had een eigen onderneming in interieur architectuur. Sinds eind december ben ik gestopt, heb ik rechtsomkeer gemaakt. Veel mensen begrijpen niet dat ik iets, wat zo goed was en waar ik zo goed in was, zomaar kan loslaten. Het ging ook niet vanzelf.

Je hebt heel wat moed nodig om op je hart te durven vertrouwen als je een nieuwe weg inslaat. Maar zodra je open staat voor het leven merk je dat er wonderen gebeuren. Dingen die onmogelijk leken gebeuren zomaar. Dingen komen naar je toe, zonder dat je er veel moeite voor hoeft te doen. Ik geniet veel meer van mijn gezin en kan er echt zijn voor mijn kinderen. Ik geniet van het bloggen en ben begonnen aan mijn eerste boek. Een ander leven? Nee, een andere rol, een andere kant van mij.  Susan Smit beschrijft het in haar column als volgt:

"Je hoeft alleen maar te luisteren naar de fluisteringen van je ziel, oog te hebben voor toevalligheden die je ergens op attent willen maken en te aanvaarden dat het leven niet stilstaat en stabiel is, maar dat het veranderlijk is en niet altijd veilig aanvoelt."

Het werkt net als in het labyrint. Je draait je leven een slag en er valt licht op een andere kant van jezelf. De rest draait in de schaduw, blijft altijd een onderdeel van jou, maar is nu even niet meer of nog niet aan de beurt.

Heb je gezien hoeveel bochten er in het labyrint zitten? Hoelang loop jij al rechtdoor? Is het tijd om los te laten en rechtsomkeert te maken?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.