Schrijversgeluk

Het is de ergste nachtmerrie van een schrijver: er achter komen dat een deel van wat je geschreven hebt, is verdwenen in het digitale luchtledige. In blinde paniek probeer ik de zoekgeraakte bestanden te traceren, maar tot mijn grote ergernis blijkt de automatische back-up niet zo betrouwbaar als ik dacht.

Adem in, adem uit. Ik probeer mezelf gerust te stellen en te kalmeren met bemoedigende woorden en hoopvolle gedachtes. Als het dan weg is, dan was het vast nog niet goed genoeg en is dit een kans om een nog mooier of beter einde te schrijven. En als het dan de bedoeling is dat ik het opnieuw schrijf, dan ben ik heel nieuwsgierig naar wat mijn muzen voor mij in petto hebben. Wonder boven wonder val ik die avond gewoon in slaap. De volgende morgen blijkt de nachtmerrie werkelijkheid.


Ik pak mijn koffer om af te reizen naar het klooster en opnieuw te schrijven in plaats van verder te schrijven. Eenmaal op mijn kamer, alles uitgepakt en mijn beeldje van Chiara op de hoek van het bureau, bekijk ik wat er over is van deel vier van mijn boek. Ik begin te lezen en met de alinea’s die ik lees komen de scènes die ik het vorige weekend schreef terug in mijn gedachte. Het waren helemaal geen slechte stukken, eigenlijk was het heel mooi. Die sterfscène, dat was niet makkelijk om op te schrijven, maar het was gelukt omdat het Allerzielen was. En dat laatste contact tussen Chiara en Francesco, zo breekbaar.

Ik begin bij het begin en probeer de eerste scène van deel vier opnieuw te schrijven. Maar ik kan de woorden niet meer vinden. Ik vind de inhoud van de verloren gegane scènes in mijn hoofd, maar schrijven doe ik met mijn hart. Ik voel me verdrietig en gefrustreerd. De waarom-vraag blijft door mijn hoofd gonzen en er komt geen letter op papier. Ik geef het op, pak mijn koffer en vertrek onverrichter zake naar huis. Ik heb er genoeg van.

Het is drie dagen later, ik zit thuis op de bank en heb zojuist een scène opnieuw geschreven. En eerlijk gezegd is hij beter geworden dan wat ik mij van de oude kon herinneren. Ik heb een prachtig ingrediënt toegevoegd. Toen ik thuis kwam heb ik mij één ding voorgenomen: dat ik me niet uit het veld zou laten slaan. Dat ik vanaf nu niet meer zou wachten op het volgende weekend in stilte om daar te kunnen werken aan mijn droom, maar dat ik mezelf zou laten zien dat thuis op de bank schrijven ook heel goed gaat. Ik nam me voor om tenminste elke dag een klein stukje aan mijn boek te gaan schrijven. Alleen op die manier komt het einde, waar ik inmiddels zo naar verlang, steeds een stapje dichterbij. Nu is schrijven niet meer iets, dat alleen lukt in de exclusieve omgeving van een stilteklooster, maar iets van elke dag. Iets dat mij elke dag een beetje gelukkig maakt.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.