Grenzeloos vertrouwen

Ik schrijf een spirituele historische roman over Clara van Assisi, waarmee ik eind 2013 hoop te debuteren. Een jaar lang zal ik korte stukjes uit mijn manuscript met jullie delen en bespreken. Het eerste citaat komt uit een scene die de situatie beschrijft waarmee het verhaal van Chiara meestal begint: het moment dat zij ervoor kiest om haar ouderlijk huis te verlaten en te vluchten naar Portiuncula, waar Franciscus en een aantal andere broeders haar opwachten. Het begin van haar kloosterleven.

‘Het was Palmpasen. De lucht was zwanger van de geur van nieuw leven. Chiara was gespannen. De keuze was gemaakt. Ze kon en wilde niet meer terug. De afgelopen maanden hadden in het teken gestaan van haar verloving. Maar Chiara wilde niet trouwen. Diep van binnen wist ze dat dát niet haar bestemming was.’

Stel je voor, een meisje van achttien jaar loopt weg van huis. En waarom? Omdat het plan, dat haar ouders voor haar hebben, niet haar plan is. Wanneer ik naar het begin van Chiara kijk, zonder vooruit te lopen op alles wat we nu van haar weten, dan kan ik niet anders concluderen dan dat Chiara weet wat ze wil. Ze heeft geleerd te luisteren naar de stem van haar hart. Ze kiest ervoor om de stem van haar hart voorrang te verlenen boven de stem van haar vader, haar moeder en haar oom. Ik vermoed dat haar moeder haar zou begrijpen, maar zij kan de keuze van haar dochter niet openlijk goedkeuren. Chiara begrijpt en doorziet dat allemaal en neemt de beslissing om niemand van haar plan te vertellen.

Op die bewuste dag kiest Chiara ervoor om alle schepen achter zich te verbranden. Ze neemt het besluit om weg te gaan, een andere weg te gaan. Dat betekent dat zij haar ouders en zusjes nooit meer zal zien. En zonder dat iemand het weet en zonder afscheid te nemen vertrekt ze en gaat een nieuw leven tegemoet. Een onzeker leven. Waar zal ze slapen? Wie zal er voor haar zorgen? Hoe zal het verder gaan?

Zo’n beslissing kan alleen genomen worden door een meisje met daadkracht en een grenzeloos vertrouwen. Ik kan mij voorstellen dat het ook voor haar een moeilijke beslissing is geweest. Ook Chiara zal hebben gehuild om wat ze achterliet. Maar toch, ze springt in het diepe, wetende dat ze zal worden opgevangen. Wat een inspirerend voorbeeld.

Hoe vaak kiezen wij liever voor zekerheid? Houden we vast aan alles wat we hebben of zijn we bang om iets kwijt te raken? Als de stem van je hart jou roept, wat doe je dan? Spring je…?



Bovenstaande tekst is gepubliceerd als column in het Franciscaans Maandblad van januari 2013.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.