Met een trillende hand brengt hij de witte snor naar zijn
mond. Het ruikt een beetje muf. Hij weet dat hij door moet zetten. De baard op
zijn plaats, de rode mijter op zijn hoofd. Bij de gedachte alleen al, breekt
het zweet hem uit. De mijter als een beklemmende band rond zijn hoofd. Zijn
slapen kloppen. Hij voelt zich een vreemdeling, en verdwaald is hij zeker. Maar
hij kan er niet meer onderuit.
Elk jaar is het weer hetzelfde. Eerst komt er een officiële
brief met het logo van de Rotary statig midden van het briefhoofd. Dan volgt het
tactisch pijlen van zijn collega’s. “Zeg Dirk, jij doet dit jaar toch ook weer
mee?” Het liefst zou hij dan gewoon nee zeggen. Maar hij kan het niet. Hij moet
de schijn hoog houden, net als al die anderen. Eigenlijk zitten ze allemaal in
hetzelfde schuitje. Kon hij maar eens flink stoom afblazen.
Het is nu het zesde jaar dat ze met elkaar meedoen aan deze
liefdadigheidsactie. Gehuld in de outfit van de goedheiligman trekken ze langs
de huizen om namens de Rotary pakjes rond te brengen. Een uiting van goedheid,
van medeleven met de mensen die het minder hebben. Eigenlijk helemaal niet zo’n
slecht idee. En toch zit er een luchtje aan. Het ruikt naar schijn heiligheid.
Alsof 15 mannen hun handen wassen in onschuld.
Dirk kijkt in de spiegel en schrikt van de diepe frons in
zijn gezicht. Toch trekt hij zijn mond in een glimlach en zegt in zichzelf. Net doen alsof er niets aan de hand is. Daar
heb je in je hele carrière nog geen moeite mee gehad. Maar er is iets
veranderd. Of is hij veranderd. Sinds Saskia is overleden ziet de wereld er
ineens heel anders uit. Het lijkt wel alsof alles wat belangrijk voor hem was,
er veel minder toe doet. Zijn business, zijn huis, zijn auto, zijn bonus. Want
het belangrijkste wat hij had, is hij nu kwijt. Vreemd dat je eerst iets moet
verliezen om te kunnen beseffen, dat het zo belangrijk voor je was.
Hij slikt zijn tranen weg en plakt met nieuwe energie de
baard op zijn kin. Voorzichtig zet hij de mijter op zijn hoofd. Knikt zijn spiegelbeeld
toe, alsof hij zichzelf toestemming geeft. Hij pakt zijn staf en gaat naar
buiten. Op een drafje loopt hij naar het grote plein. Met zijn linkerhand duwt
hij voorzichtig de zware deur open. De laatste keer dat hij hier was, liep
Saskia als een wonderschone engel tussen al die banken door, naar hem toe. Nu
loopt hij hier zelf, in een witte jurk. Hij gaat rechtstreeks naar de kapel van
Sint Ansfridus, valt op zijn knieën en schrikt van de toevallige gelijkenis tussen
het beeld en hemzelf. Heilige Ansfridus, je
was zelf ook geen lieverdje, dus je begrijpt vast wel hoe ik in deze situatie
beland ben. Wil je me de kracht geven om het roer om te gooien. Om alleen nog
te kiezen voor het goede?
Hij weet wat hem te doen staat, morgen neemt hij ontslag.
Dat had hij al veel eerder moeten doen. Vanaf nu is hij elke dag Sinterklaas.
Vanaf vandaag zal hij zich inzetten voor al die mensen, die moeite hebben het
hoofd boven water te houden. Opgewekt en blij met zijn nieuwe levensdoel loopt
hij terug naar het gebouw van de Rotary. Daar staan veertien Sinterklazen op
hem te wachten, klaar voor een foto voor in de landelijke krant. Veertien bankdirecteuren
met hun schijnheilige gezichten verscholen achter witte baarden.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten