Kindermeditatie

Onze kinderen hebben hun eigen bedrituelen. Zo is er natuurlijk altijd een verhaaltje en wordt er gestoeid en gekieteld. Met de jongste zingen we altijd samen. We zitten dan in zijn bed beiden in kleermaker zit tegenover elkaar en ik houd zijn handjes vast. Hij maakt er een sport van om het zo hard mogelijk mee te zingen. Samen zingen we dan het eerste en het laatste couplet van een eigengeschreven variant op 'Ik ga slapen ik ben moe'.

Bij onze oudste was het 'naar bed gaan' ritueel langzaam volledig ingenomen door heel veel treuzelen, een verhaaltje en soms een goed gesprek. Ik wilde kijken of ik er weer iets van rust ik kon brengen. Toen ik gisteravond voorstelde om samen te zingen wilde de oudste dat wel, 'maar dan wel alle coupletten'. En zo begon wat hopelijk een nieuw bedritueel wordt.

Het gaat zo:

Ik ga slapen ik ben moe 

Jezus dek mij lekker toe 

met uw liefde warm en zacht 

en bewaar mij deze nacht 

Alles leg ik voor u neer 

ook mijn stoute dingen, Heer 

laat uw liefde zijn in mij 

Here Jezus maak mij blij 

Zorg voor de kinderen in nood 

geef de arme mensen brood 

laat de zieken op een dag 

beter worden als het mag 

Zorgt u voor ons hele huis 

als wij buiten zijn of thuis 

ja, ik bid voor iedereen 

sla uw armen om ons heen 

Laat mij weer gezond en fris 

opstaan als het morgen is 

geef dat ik weer spelen mag 

dank u wel, voor deze dag 

Amen

Ik nodigde hem na het zingen uit om net als mij in kleermaker zit te gaan zitten om samen te proberen een minuutje stil en met onze gedachten bij onze ademhaling te zijn. Dat is best lastig voor een zevenjarige die - zoals hij het zelf zegt - 'last heeft van drukte in zijn hoofd door een heleboel gedachtenplaatjes'. Tot mijn verbazing klom hij op mijn schoot en ging in kleermaker zit boven op mijn kleermaker zit zitten. Ik legde mijn handen open op mijn knieën, maar hij zei: 'nee, dat moet zo' en drukte zijn handen tegen elkaar voor zijn borst als een kleine boedha. Ik legde mijn handen over de zijne heen en samen waren we even stil. Wat een bijzonder moment was dat. 

Vervolgens ging hij naast mij zitten en zei: 'nu doen we het zo'. Nog steeds in kleermaker zit sloot hij zijn ogen en begon met zijn hoofd zachtjes rondjes te draaien. Ik deed met hem mee. Even later stopte ik en keek naar wat hij deed. Het zag er liefdevol en zacht uit. Kennelijk heeft hij behoefte aan dit soort rustmomenten. Dat ze op school leren ontspannen heeft duidelijk een positief effect. En wij hebben een mooi nieuw bedritueel.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.