Afgelopen zaterdag 5 mei was het World Labyrint Day. Een dag waarop mensen over de hele wereld labyrinten leggen en lopen. In de binnentuin van ons hotel net buiten Assisi heb ik een Chartres Labyrint gelegd. Je moet er een beetje geduld voor hebben, maar het eindresultaat is erg mooi geworden.
Het was, op de laatste dag van onze pelgrimage en tevens bevrijdingsdag, een mooie symbolische weg om te gaan. Het leggen van alle kleine steentjes is heel erg meditatief. In het midden heb ik de T van Tau gelegd. Dat is de letter T in het grieks, een teken dat Franciscus gebruikte in zijn brief aan broeder Leo om Gods zegen en vrede door te geven. Deze T is het symbool geworden van de Franciscanen.
Een labyrint is een oeroud symbool dat door veel oude culturen over de wereld is gebruikt. Het voorchristelijke spiraal staat symbool voor de verbinding tussen de menselijke en goddelijke wereld. Het labyrint kun je als metafoor zien voor het vinden van je eigen levensweg. Ze hebben het doel een spirituele weg fysiek voor te stellen.
Er is, in tegenstelling tot een doolhof, maar een weg die door het labyrint slingert. En wellicht is het zo dat het afleggen van de weg belangrijker is dan het snel bereiken van het doel. Het lopen van een geleid pad maakt dat je kunt ontspannen, je kunt concentreren en mediteren.
Labyrinten kom je overal tegen. In Middeleeuwse kerken werd het symbool wel in de vloertegels verwerkt. De kathedraal van Chartres is daar een voorbeeld van. Maar je treft labyrinten ook aan bij de Etrusken, de Indianen, de Kretenzers, de Noormannen, de Indonesiërs. En ook in het vroege Christendom, tot op de huidige dag.
Na de Middeleeuwen is het labyrint op de achtergrond geraakt en zelfs verdwenen. Tegenwoordig beleeft het labyrint als inspiratie voor het zoeken naar je eigen weg een hernieuwde kennismaking.
Christus heeft van zichzelf gezegd: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven”. Het labyrint is daarvan een symbool, een spiegel van ons binnenste. Zoals je in je leven je eigen weg moet zoeken, energie op moet doen om door te kunnen gaan, bochten niet uit de weg moet gaan, zo voert het labyrint ons naar het midden, de kern van onszelf.
In een labyrint verlies je daardoor jezelf niet, maar is het de bedoeling dat je jezelf vindt, terugvindt of dat je herbront. Wat het labyrint ons doet beseffen is het belang van het ‘gaan’ zonder dat je weet wat en waar precies het einddoel is. Wie een labyrint met aandacht loopt, gaat dan weer voor– en dan weer achteruit, draait rondjes maar staat niet stil: die gáát.
Zeven stappen om een labyrint bewust te lopen
1. Maak je bewust dat je het labyrint gaat lopen
2. Loop eerst om het labyrint heen
3. Wees bewust van de eerste stap die je in het labyrint zet
4. Laat je tempo bepalen door je gemoedsrust van dat moment.
5. Je volgt het pad, wijkt niet af, en slingert als het leven zelf.
6. Je kunt het labyrint naar binnen en weer naar buiten lopen
7. Het midden van het labyrint is jouw miden: je eigen hart.
Heen en terugreis
De heenreis wordt gekenmerkt door loslaten, je maakt je hoofd vrij van de dagelijkse dingen, treedt even uit de gewone wereld. Het verblijf in het centrum betekent ontvangen. Je neemt rust en stelt je open voor inzichten. De terugtocht gebruik je om het ontvangene een plek te geven, misschien zelfs plannen te maken met je nieuwe inzichten.
Er is, in tegenstelling tot een doolhof, maar een weg die door het labyrint slingert. En wellicht is het zo dat het afleggen van de weg belangrijker is dan het snel bereiken van het doel. Het lopen van een geleid pad maakt dat je kunt ontspannen, je kunt concentreren en mediteren.
Labyrinten kom je overal tegen. In Middeleeuwse kerken werd het symbool wel in de vloertegels verwerkt. De kathedraal van Chartres is daar een voorbeeld van. Maar je treft labyrinten ook aan bij de Etrusken, de Indianen, de Kretenzers, de Noormannen, de Indonesiërs. En ook in het vroege Christendom, tot op de huidige dag.
Na de Middeleeuwen is het labyrint op de achtergrond geraakt en zelfs verdwenen. Tegenwoordig beleeft het labyrint als inspiratie voor het zoeken naar je eigen weg een hernieuwde kennismaking.
Christus heeft van zichzelf gezegd: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven”. Het labyrint is daarvan een symbool, een spiegel van ons binnenste. Zoals je in je leven je eigen weg moet zoeken, energie op moet doen om door te kunnen gaan, bochten niet uit de weg moet gaan, zo voert het labyrint ons naar het midden, de kern van onszelf.
In een labyrint verlies je daardoor jezelf niet, maar is het de bedoeling dat je jezelf vindt, terugvindt of dat je herbront. Wat het labyrint ons doet beseffen is het belang van het ‘gaan’ zonder dat je weet wat en waar precies het einddoel is. Wie een labyrint met aandacht loopt, gaat dan weer voor– en dan weer achteruit, draait rondjes maar staat niet stil: die gáát.
Zeven stappen om een labyrint bewust te lopen
1. Maak je bewust dat je het labyrint gaat lopen
2. Loop eerst om het labyrint heen
3. Wees bewust van de eerste stap die je in het labyrint zet
4. Laat je tempo bepalen door je gemoedsrust van dat moment.
5. Je volgt het pad, wijkt niet af, en slingert als het leven zelf.
6. Je kunt het labyrint naar binnen en weer naar buiten lopen
7. Het midden van het labyrint is jouw miden: je eigen hart.
Heen en terugreis
De heenreis wordt gekenmerkt door loslaten, je maakt je hoofd vrij van de dagelijkse dingen, treedt even uit de gewone wereld. Het verblijf in het centrum betekent ontvangen. Je neemt rust en stelt je open voor inzichten. De terugtocht gebruik je om het ontvangene een plek te geven, misschien zelfs plannen te maken met je nieuwe inzichten.
Bron: www.katholiek.nl
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten