Letterbak

Grote schrijvers pieken gemiddeld rond hun 44e jaar, zo heeft de Rotterdamse hoogleraar toegepaste econometrie Philips Hans Franses berekend. Bij het lezen van dit bericht slaak ik een zucht van verlichting: dan heb ik dus nog 5 jaar om mijn bestseller te schrijven. In vijf jaar kan er veel gebeuren, want vijf jaar geleden was ik zwanger van de grootste boef van de wereld en zwanger van een geweldig idee voor een nieuw bedrijf. Na jaren in de knop te hebben gezeten vond ik het de hoogste tijd om te ontluiken: zowel lichamelijk als geestelijk. En de natuur gaf gehoor aan mijn wens. Mij niet realiserende dat een eeuwigdurende lente een utopie is, deed ik mijn uiterste best om een zorgzame moeder, creatieve zakenpartner, liefdevolle echtgenoot, actief vrijwilliger en gezellige vriendin te zijn. Een verzengende zomer volgde waarin slaap het grootste gebrek bleek. Maar ach, ik had toch een geweldig leven.

Totdat een onstuimige herfst alles op zijn kop zette. De zaken gingen minder en mijn slaapgebrek zorgde voor concentratieproblemen en geheugenverlies. Tegen de tijd dat de winter inviel bleek ik opgebrand. Ik was een overlevende moeder geworden, mijn zakenpartner had ik verlaten, mijn echtgenoot was mijn life line, in mijn vrije tijd kon ik niets meer en mijn vriendinnen moesten het even zonder mij doen.

Op dat moment besloot ik om een boek te gaan schrijven. In het diepste dal van mijn leven was de gedachte aan een zelfgeschreven boek het touw langs een steile helling omhoog. Ik begon een blog om te oefenen met schrijven. Op dat blog verzamelde ik mijn mooiste schatten, net zoals ik dat vroeger als klein meisje in mijn letterbak deed. Ik ging op zoek naar wat mij inspireerde en deelde dat met de rest van de wereld. En ik vond mijn plek in een lieve groep schrijvende mensen, waar ik voor het eerst mijn teksten deelde en van anderen leerde. Het waren de eerste stapjes in een heel bijzonder en rijk proces. Een proces van heling en thuiskomen bij mijzelf. Inmiddels ligt dat eerste boek bij een uitgever en ben ik begonnen met een tweede roman. In vijf jaar is het dan toch weer opnieuw lente en zomer geworden.

Wanneer ik nu terugkijk, dan heb ik eigenlijk mijn hele leven lang al geschreven. Het was een soort noodzakelijkheid, een authentiek stukje van mijzelf dat alleen aan de oppervlakte kwam als ik ontspande of wanneer het echt stil kon zijn. Als meisje van tien schreef ik mijn eerste gedichtenbundeltje met de titel ‘De Heer is genadig’. Het is een weergave van wie ik op dat moment in essentie was. Later schreef ik over dingen die ik meemaakte en over hoe ik de wereld zag. Maar ik schreef heel weinig, alleen als ik kon ontspannen en mijn diepste zelf aan het woord kon laten.

Inmiddels heb ik geleerd dat daarin de sleutel zit om een schrijver te kunnen zijn: je diepste zelf aan het woord laten. Ik ben meer ontspannen dan ooit en schrijven is een dagelijkse noodzakelijkheid geworden. Toch hoop ik dat de deadline van vijf jaar voor een bestseller alleen geldt voor GROTE SCHRIJVERS. Dan kan ik opgelucht adem halen en gewoon helemaal mezelf blijven.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Betty Franke schrijft proza en gedichten onder het pseudoniem ArtemisiA, een inspiratiesite voor mensen die op zoek zijn naar een diepere zin van dit leven of spiritualiteit en die geïnteresseerd zijn in wat kunst, muziek, poëzie en proza ons daarover kunnen vertellen.